Wystarczy tylko jeden tylko chodzi o to że muszę zrobić jego prezentację:((
Kto pomoże daję naj :-)
Musi być jego opis :((
Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2009-05-26 12:20:05
To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać
Na podstawie tego tekstu przerób to na prezentację Nerona.Chyba potrafisz??
NERON w "Quo vadis" Henryka Sienkiewicza
Pierwszy argument ilustrujący wybrany przeze mnie temat dotyczy postaci NERONA. Był on cesarzem rzymskim w latach 54-68 Jego pełne nazwisko brzmiało Nero Claudius Cezar. W ujęciu Sienkiewicza postać ma charakter bardzo realistyczny. Autor uwzględnił okrucieństwo cesarza w kilku rozdziałach powieści. Jego postać sprawia wrażenie błazna, a nie okrutnika. Cesarz jako postać literacka pojawia się na uczcie, którą opisuje Sienkiewicz, jest jej gospodarzem i osobą najważniejszą, której wszyscy składają hołd. Uważnie przypatruje się przez wypolerowany szmaragd przybyłym gościom i komentuje ich wygląd i zachowanie. Zewnętrzna postać NERONA nie budziła zaufania. Jego oblicze kryło złość, a ogromna głowa osadzona na grubym karku wywoływała zdziwienie. Ubrany był w tkaninę ametystowej barwy (kolor od kamienia półszlachetnego purpurowoczerwonego. Włosy miał ciemne, ułożone w loki. Czoło sugerowało olimpijski spokój i poczucie ogromnej mocy. Sienkiewicz bardzo krytycznie opisał postać, a nawet dopuścił się obraźliwych słów, gdyż stwierdził, że oblicze NERONA to była twarz małpy, pijaka i komedianta, próżna i pełna żądz. NERO miał w zwyczaju pokazywać gestem swoją okrutną decyzję o zabiciu człowieka zwracając w dół kciuk prawej dłoni.
Pisarz wyeksponował ambicję artystyczne NERONA, który był zapatrzony w siebie i oczekiwał od tłumu wielkiego uznania. Uwielbiał popisywać się na prośbę bliskich mu osób, zaspokajał swój egoizm, odgrywając rolę poety i śpiewaka. Najczęściej nosił na głowie wieniec laurowy, który miał dowodzić o jego wielkości.
WŁADCA RZYMU wielokrotnie opuszczał stolicę swojego cesarstwa, odwiedzał nadbrzeżne miasta, występował publicznie wywołując przede wszystkim niepokój swoim szalonym zachowaniem i strach z powodu nieliczenia się z godnością i życiem ludzi, którymi władał.
NERO nie wierzył w bogów, ale bał się ich, dlatego składał im ofiarę, np. za pomyślną podróż. Koniecznie chciał utrwalić swoją postać dla następnych pokoleń, dlatego tworzył pieśni i organizował igrzyska. Lud rzymski pozornie wielbił CEZARA i uczestniczył we wspominanych igrzyskach. Cezar często okazywał znudzenie otaczającą go rzeczywistością, szukał uciech i rozrywki. Mówił, że dusi się w mieście i marzył o zniszczeniu Rzymu wskutek trzęsienia ziemi lub wielkiego pożaru, mógłby wówczas dowieść swojej potęgi i zbudować miasto będące jego sukcesem.
Najbardziej krytycznie ocenił Sienkiewicz ostatnie szaleństwo NERONA. Rozpoczynął on prześladowanie chrześcijan. Kazał ich wszystkich aresztować, a potem skazał na śmierć podczas igrzysk dla ludu. Dzikie lwy były przeciwnikami bezbronnych zwolenników nowej wiary. NERON patrzył na ową tragiczną śmierć z satysfakcją. Igrzyska zorganizował, aby dać ludowi rzymskiemu poczucie zemsty za spalenie miasta. NERON uczestniczył w kolejnych dniach mordowania chrześcijan, patrząc z satysfakcją na emocje Rzymian. Jako cesarz okazywał okrucieństwo, akceptował je i swój lud uczynił także okrutnym. W finale powieści "Quo vadis" Sienkiewicz opisał w zwięzły sposób epizod śmierci NERONA. Senat wydał wyrok na Władce. Miała to być śmierć poprzez biczowanie przy udziale mieszkańców Rzymu. Zwłoki miały być wrzucone do Tybru. Przyjaciele skłaniali go do samobójstwa, aby mógł uniknąć hańby. Według pisarza NERO przeminął "jak wicher, burza i pożar", a bazylika św. Piotra ciągle jest symbolem chrześcijaństwa, którego nie udało się zniszczyć cesarzowi.
b) NERON w "Pochodniach Nerona" Henryka Siemiradzkiego
Postać NERONA - szaleńca i człowieka okrutnego stała się inspiracją dla artystów różnych dziedzin sztuki, szczególnie dla rzeźbiarzy, którzy tworzyli popiersia władcy Rzymu.
W malarstwie polskim sylwetkę NERONA w otoczeniu dworu i uczestników widowiska utrwalił Henryk Siemiradzki (1843-1902) Jest on twórcą olejnego malowanego na płótnie, a zatytułowanego "Pochodnie Nerona". Obraz powstał w 1876r. Inny tytuł dzieła brzmi "Świeczniki Chrześcijaństwa". Siemiradzki reprezentował nurt klasycyzmu połączonego z naturalizmem. Tematyka jego dzieł były sceny obyczajowe z życia Greków i Rzymian. Taka właśnie scena przedstawiona jest na obrazie. Oddaje on potęgę starożytnego Rzymu i atmosferę życia na dworze NERONA. Postać cezara jest mało widoczna, zdecydowanie drugoplanowa chodziarz umieszczona w centralnym punkcie dzieła. NERON zasiada w wytwornej lektyce, którą podtrzymuje kilku czarnoskórych niewolników. Siemiradzki uczynił historycznego bohatera uczestnikiem okrutnego widowiska. Sprawia on wrażenie zapatrzonego w pochodnie ustawione przed nim. Głownie tych pochodni tworzą ludzie, a konkretnie chrześcijanie przywiązani do wysokich słupów, które ozdobione są kwiatami, a więc jak na ironię w dniu śmierci zadbano o estetykę. Obraz mógłby stanowić ilustrację do powieści Sienkiewicza. W sposób teatralny przedstawił Siemiradzki kilkadziesiąt osób w różnych pozach i miejscach. Mężczyźni odziani są w tuniki, a kilka kobiet ujawnia swoją nagość. Swawolne poczynania były przyjęte na dworze NERONA i nikogo nie dziwiły. Tylko niektóre spośród postaci obrazu wpatrują się w "Świeczniki Chrześcijaństwa" . Malarz usytuował scenę na tle ogromnej budowli, zachowując detale stylu rzymskiego, który wyróżniał się przepychem i ogromną dekoracyjnością (płaskorzeźby, posągi lwów, kolumny, gzymsy). Współczesnego widza szokuje w obrazie kontrast pomiędzy przepychem dworu cesarskiego, a śmiercią chrześcijan, która była formą rozrywki dla zwolenników cesarza i jego pomysłem.
negatywni : Hitler, Stalin, Beria, Bismark, Lenin pozytwyni: Napoleon, Piłsudski, Jan III Sobieski, S.A.Poniatowski,
nie ma bohaterów hitorycznych sa historyczni np hitler
Popieram dwa pierwsze ale daj naj na 1.
Jan III Sobieski herbu Janina (ur. 17 sierpnia 1629 w Olesku, 72 km od Lwowa, zm. 17 czerwca 1696 w Wilanowie) – król Polski od 1674, hetman wielki koronny od 1668, hetman polny koronny od 1666, marszałek wielki koronny od 1665, chorąży wielki koronny od 1656. Przez Turków bywał zwany Lwem Lechistanu, a przez chrześcijan Obrońcą Wiary. Jan Sobieski pochodził ze znanego rodu Sobieskich z Sobieszyna. Jego ojciec, Jakub Sobieski, pod koniec życia był kasztelanem krakowskim. Po matce, Zofii Teofili z Daniłowiczów, wojewodziance ruskiej, Jan był spokrewniony z potężnym rodem Żółkiewskich. Był prawnukiem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego. Młodość [edytuj] Dzieciństwo spędził w rezydencji pradziada w Żółkwi, która później, w dorosłym życiu była jego ulubioną. Otrzymał staranne wykształcenie, w latach 1640-1643 uczęszczał do Kolegium Nowodworskiego w Krakowie, w latach 1643-1646 studiował na Wydziale Filozoficznym Akademii Krakowskiej. Po studiach, wraz z bratem Markiem, przebywał dwa lata za granicą, zwiedzając kraje Europy Zachodniej. Zwiedził Lipsk, Antwerpię, Brukselę, Paryż, Londyn, Lejdę i Hagę. Poznał wielu wybitnych dowódców i przywódców politycznych m.in. Wielkiego Kondeusza, króla Karola II Stuarta, Wilhelma II Orańskiego. W Paryżu zapisał się do Czerwonej Kompanii gwardii królewskiej. Nauczył się wtedy języków: łacińskiego, francuskiego, niemieckiego i włoskiego. Napoléon Bonaparte (pierwotnie wł. Napoleone Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja o 17:49, 1821 r. w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz 1815, prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814. Kawaler Orderu Orła Białego. Postać Napoleona wywoływała i wywołuje kontrowersje. Jest uważany z jednej strony za jednego z najwybitniejszych mężów stanu, przywódców, strategów wojny, reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona, Code pénal), a z drugiej strony - za egotystę, tyrana i agresora[1]. W polskiej tradycji niepodległościowej i romantycznej, z uwagi na wiązanie z osobą Napoleona w okresie zaborów ogromnych nadziei społeczeństwa polskiego na odzyskanie niepodległości (zobacz: Księstwo Warszawskie), idea napoleońska oraz uwielbienie dla osoby Napoleona było przejawem patriotyzmu, miłości do Ojczyzny oraz wyrazem poczucia tożsamości narodowej (zobacz: bonapartyzm). Józef Klemens Piłsudski (ur. 5 grudnia 1867 w Zułowie pod Wilnem, zm. 12 maja 1935 w Warszawie) – polski działacz niepodległościowy, dowódca wojskowy, polityk, naczelnik państwa Polskiego w latach 1918-1922 i naczelny wódz Armii Polskiej od 11 listopada 1918, pierwszy marszałek Polski od 1920; dwukrotny premier Polski (1926-1928 i 1930), twórca tzw. rządów sanacyjnych w II Rzeczypospolitej wprowadzonych w 1926 po zamachu stanu. Znany pod pseudonimami: Wiktor, Mieczysław, Ziuk, Pan Marian, a pod koiec życia: Dziadek, Marszałek, Komendant. Józef Piłsudski, herbu Piłsudski[1] urodził się 5 grudnia 1867 w Zułowie na Litwie, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Ojciec, Józef Wincenty (1833-1902), był podczas powstania w 1863 komisarzem Rządu Narodowego na powiat rosieński[2], matka – Maria z Billewiczów (1842-1884) – pochodziła ze znanego rodu szlacheckiego herbu Mogiła. Rodzice zawarli związek małżeński bezpośrednio przed powstaniem. Po stłumieniu powstania, uchodząc przed prześladowaniem ze strony Rosjan, Józef Wincenty Piłsudski uciekł ze Żmudzi na Litwę, gdzie też kilkakrotnie zmieniał miejsce pobytu. Dopiero jesienią lub zimą 1863 r. nowożeńcy zamieszkali na stałe w Zułowie, dużym, lecz zaniedbanym i zadłużonym majątku. Jako nowy właściciel, Józef Wincenty Piłsudski postawił na uprzemysłowienie - poddał majątek gruntownej modernizacji, sprowadził specjalistów, również z zagranicy. Nad brzegiem Mery wybudował duży trzypiętrowy młyn, dużą gorzelnię, wytwórnię drożdży, cegielnię i wytwórnię terpentyny. Wzniósł również nowy dwór[2]. W Zułowie 5 grudnia 1867 r. urodził się Józef Klemens Piłsudski. Był czwartym w kolejności dzieckiem - w 1864 roku urodziła się Helena, w 1865 - Zofia, a w 1866 - Bronisław Piłsudski. Po Józefie, którego w rodzinie nazywano Ziukiem, urodzili się także Adam, Kazimierz i Maria, Jan, Ludwika, Kacper oraz bliźnięta Piotr i Teodora (zmarły w wieku 1,5 roku). Józefa ochrzczono 15 grudnia 1867 roku w kościele rzymskokatolickim w majątku Sorokpol (dekanat święciański) przez księdza Tomasza Wolińskiego. Rodzicami chrzestnymi byli Józef Marcinkowski i Konstancja Rogalska[3]. Maria Piłsudska wychowywała swoje dzieci w duchu głęboko patriotycznym, dbała też o ich wykształcenie. Dzieci uczyli sprowadzeni do dworu nauczyciele. Języków uczyły dwie bony, Niemka i Francuzka[2]. W lipcu 1875 w Zułowie wybuchł wielki pożar, który strawił niemal wszystko. Dla rodziny Piłsudskich był to kres dobrobytu. Próby podźwignięcia majątku, kolejne pożyczki i kredyty nie przyniosły efektów. Rodzina z dziećmi zmuszona została opuścić dwór i zamieszkała w skromnych warunkach w Wilnie[2]. Tu w 1877 r. Józef, wraz z bratem Bronisławem, rozpoczął naukę w I Gimnazjum wileńskim, mieszczącym się w gmachu dawnego uniwersytetu. W gimnazjum bracia, razem z innymi uczniami, poddawani byli intensywnej rusyfikacji[4]. W 1882 obaj bracia (wraz z innymi kolegami) założyli kółko samokształceniowe o nazwie Spójnia, zajmujące się sprowadzaniem z Warszawy polskich książek[5].
Ale dodawajcie z opisami ich !!!
Władysław Jagiełło, Jadwiga, Witold – książę litewski, Konrad von Jungingen – wielki mistrz krzyżacki, Ulryk von Jungingen, Janusz – książę mazowiecki, księżna Anna Danuta, rycerze polscy: Zawisza Czarny, Powała z Taczewa, Zyndram z Maszkowic.
przeciez Ci az 3 opisałam :/
wiem ale to było ogólnie do wszytkich :-)
Oczywiście że Piłsudski
ale czego ma być bohater historyczny?/
Niestety takie mam zad.dom może być bohaterka
lub
Proszę czekać...
