zapytaj.onet.pl

SZTUKA ROMAŃSKA

Nazwa pochodzi z łacińskiej Rzymu - Roma i oznacza jej podporządkowanie rzymskiej władzy kościelnej.

Architektura romańska rozwijała się od X – XIII wieku .
Główne cechy to :
1)Masywne ale bardzo niskie budowle, często dość długie,
2) Małe okna bez szyb ( czasem używano innego materiały, choćby pęcherzy zwierząt ),
3)Ciosany kamień był budulcem,
4)Tym stylem budowano głównie:
- Budynki mieszkalne,
- Ratusze,
- Kościoły ( które stanowiły zdecydowaną większość budowli stylu romańskiego ),
5)Funkcją stylu romańskiego była funkcja obronna.
Przykład: W obliczu zagrożenia całe miasteczko chowało się do małej, kamiennej budowli,
a przez małe okienka mogli atakować przeciwników, którym było bardzo ciężko trafić w tak małe otwory.

Kościół romański to budynek złożony z prostych brył (prostopadłościanów, walców, ostrosłupów) o surowym, ciężkim i monumentalnym charakterze. Grube mury i wąskie otwory okienne i drzwiowe, masywne wieże, podkreślają obronność założeń.
Plan, zwany inaczej rzutem, przypomina krzyż. Oś pionową tego krzyża stanowi nawa główna, przechodząca w miejsce ołtarzowe zwane prezbiterium, zakończone prosto albo też półkolistym wgłębieniem, zwanym absydą. Nawa główna wraz z prezbiterium składa się zawsze z pewnej liczby (np. pięciu lub siedmiu) kwadratów o długości boków równej odstępom między filarami. Identyczne w wymiarach kwadraty tworzą ramiona krzyża, czyli nawę poprzeczną, zwaną transeptem. Do nawy głównej przylegają z obu stron nawy boczne - po jednej w kościele trójnawowym, po dwie w kościele pięcionawowym. Szerokość naw bocznych równa się połowie boku kwadratów tworzących nawę główną.

RZEŹBA
Rzeźba tej epoki - wykonywana w kamieniu - była w ogromnej większości swoich dzieł nierozdzielnie związana z architekturą. Umieszczano ją na fasadach kościołów, na portalach (ozdobnych obramieniach drzwi wejściowych), załomach muru i w jego zagłębieniach, tworzących jakby ramy dla całej kompozycji, i wreszcie na kapitelach kolumn i na ich trzonach. W tych właśnie miejscach światło słoneczne "ześlizgując się" z gładkich powierzchni murów wydobywało z mroku tajemnicze postacie i całe sceny ilustrujące Nowy Testament.
Dzieła rzeźby romańskiej służyły nie tylko dekoracji. Miały one do spełnienia znacznie ważniejszą rolę: ich zadaniem było po prostu nakłonienie ludzi, przeważnie nie umiejących czytać ani pisać, do wierności nakazom Ewangelii i Kościoła, pokazanie im, jak będzie nagrodzone po śmierci życie cnotliwe i pokora, a jak ukarane życie grzeszne i pełne pychy. na wok mósiałam napisać ;p

Proszę czekać...

Sztuka romańska: ARCHITEKTURA- Charakteryzuje ją proste,racjonalne rozplanowanie,początkowo na planie koła na podobieństwo rotundy,później na planie krzyża łacińskiego,który stanowił główny symbol chrześcijaństwa albo na planie trzech równoległych apsyd. Styl romański lubował się w miękkich,pełnych łukach sklepień tzw.kolebkowych i krzyżowych.Potężne,masywne bryły o grubych murach często z wysokimi wieżami przypominały budowle obronne.Podstawowym materiałem budowlanym był kamień w formie starannie opracowanych ciosów.Stosunkowo niewielkie,miękko zaokrąglone okna przepuszczały mało światła,więc wnętrze kościołów romańskich było mroczne,sprzyjające atmosferze skupienia i modlitwy. Do głównych elementów romańskiego wnętrza należały filary,arkady,empory,biforia i triforia.Ociężałość i surowość tego stylu łagodziła dekoracja i wystrój,często niezwykle bogaty. MALARZE I RZEŹBIARZE chętnie wykorzystywali motywy ze świata zwierzęcego(tzw.bestiaria) i roślinnego,a także niezwykłe,często dziwaczne,postacie.Rzeźby niejednokrotnie miały charakter alegoryczny,odnoszący się do motywów biblijnych,wyobrażenia Apokalipsy,piekła,grzechu i zła,szatana. Sztuka gotycka: Cechami tego stylu są między innymi lekkość i hieratyczność konstrukcji,ostre łuki,sklepienia krzyżowo-żebrowe(w miejsce romańskich kolebkowych i krzyżowych)wysmukłe,wysokie okna z pięknymi,kolorowymi witrażami,strzelistość linii. Dumne i majestatyczne budowle wieńczone są wysokimi,smukłymi wieżami niejednokrotnie zwieńczonymi strzelistymi hełmami. Materiałem do ich budowy była cegła.Wewnątrz budowli często pokrywano ją barwną polewą i układano w różne wzory.Górne,wysokie partie kościoła symbolizowały niebo,były mocno naświetlone,partie niższe były ciemne i w porównaniu z kościołami romańskimi,mniej ozdobne. Typowa katedra francuska reprezentuje typ 3-nawowej(wyjątkowo 5),transeptowej bazyliki z półkolistym chórem,z obejściem otoczonym wieńcem kaplic,z fasadą zachodnią 2-wieżową mającą zwykle 3 portale,nad którymi mieści się ogromna rozeta. Wielobarwne rozety i liczne witraże sprawiają,że wnętrze kościoła wypełnione tęczowym światłem wywierało niezwykłe wrażenie. Zewnętrzne mury budowli opierały się na tzw.przyporach,które stanowiły ich wzmocnienie,a ponieważ były bogato zdobione koronkowymi elementami,przydawały konstrukcji delikatności i wdzięku. Wewnętrzna nawa główna oraz boczne wspierały się na licznych,wysokich i smukłych filarach.Zdobnictwo gotyckich wnętrz było o wiele skromniejsze niż romańskich,a jednak to właśnie te budowle zyskały sobie największą sławę na świecie. W stylu gotyckim wznoszono bazyliki,kościoły i katedry,zespoły klasztorne(cystersi,dominikanie,franciszkanie),ratusze,zespołu uniwersyteckie,szpitale,sukiennice,kamienice mieszkalne,mury miejskie z basztami i barbakanami,okazałe zamki królewskie,rycerskiei zakonne.

Proszę czekać...

SZTUKA ROMAŃSKA Od X do XIII wieku Nazwa pochodzi z łacińskiej Rzymu - Roma i oznacza jej podporządkowanie rzymskiej władzy kościelnej. ARCHITEKTURA Kościół romański wywodzi się z bazyliki starochrześcijańskiej. Jego kształt odznacza się na ogół znaczną prostotą. Plan, zwany inaczej rzutem, przypomina krzyż. Oś pionową tego krzyża stanowi nawa główna, przechodząca w miejsce ołtarzowe zwane prezbiterium, zakończone prosto albo też półkolistym wgłębieniem, zwanym absydą. Nawa główna wraz z prezbiterium składa się zawsze z pewnej liczby (np. pięciu lub siedmiu) kwadratów o długości boków równej odstępom między filarami. Identyczne w wymiarach kwadraty tworzą ramiona krzyża, czyli nawę poprzeczną, zwaną transeptem. Do nawy głównej przylegają z obu stron nawy boczne - po jednej w kościele trójnawowym, po dwie w kościele pięcionawowym. Szerokość naw bocznych równa się połowie boku kwadratów tworzących nawę główną. Podobnie prosta jest jego bryła. Składa się ona z kilku, kilkunastu, w wielkich kościołach nawet kilkudziesięciu mniejszych, lecz mimo to ogromnych brył: prostopadłościanów, graniastosłupów, ostrosłupów, półwalców. Dwa największe prostopadłościany skrzyżowane z sobą tworzą nawę główną, transept i prezbiterium. Dwa mniejsze, przystawione z obu stron do bryły nawy głównej, tworzą nawy boczne, w kościele bazylikowym zawsze niższe od nawy głównej. RZEŹBA Rzeźba tej epoki - wykonywana w kamieniu - była w ogromnej większości swoich dzieł nierozdzielnie związana z architekturą; tak ściśle zespolona z murem, jakby doń "przyklejona". Umieszczano ją na fasadach kościołów, na portalach (ozdobnych obramieniach drzwi wejściowych), zwłaszcza nad ich półkolistymi łukami (w tzw. tympanonach), w niszach, załomach muru i w jego zagłębieniach, tworzących jakby ramy dla całej kompozycji, i wreszcie na kapitelach kolumn i na ich trzonach. W tych właśnie miejscach światło słoneczne "ześlizgując się" z gładkich powierzchni murów wydobywało z mroku tajemnicze postacie i całe sceny ilustrujące Nowy Testament. Dzieła rzeźby romańskiej służyły nie tylko dekoracji. Miały one do spełnienia znacznie ważniejszą rolę: ich zadaniem było po prostu nakłonienie ludzi, przeważnie nie umiejących czytać ani pisać, do wierności nakazom Ewangelii i Kościoła, pokazanie im, jak będzie nagrodzone po śmierci życie cnotliwe i pokora, a jak ukarane życie grzeszne i pełne pychy. MALARSTWO Malarstwo epoki romańskiej znamy przede wszystkim z wewnętrznych ścian kościołów (freski, czyli malowidła wykonywane na tynku jeszcze przed jego wyschnięciem) i z pergaminowych kart ręcznie pisanych i ilustrowanych ksiąg, tak zwanych kodeksów. Freski były dla wnętrz kościołów tym, czym rzeźby dla ich ścian zewnętrznych: sposobem zapełniania dużych, pustych płaszczyzn obrazami równie zdobnymi, co pouczającymi. Pojawiały się one w absydach i na pasach ściennych po obu stronach nawy głównej, ponad łukami arkad. PRZYKŁADY: Katedry: - w Bumbergu - w Pizie - w Wormacji - w Gnieżnie - w Krakowie Inne: - malowidła ścienne w Czerwińsku - kolumny w Strzelnie SZTUKA GOTYCKA Od XII do XV wieku Nazwa pochodzi od nazwy germańskiego plemienia Gotów, choć gotyk narodził się we Francji. ARCHITEKTURA Kościół gotycki sięgając strzelistością swoich wież nieraz do wysokości ponad stu metrów, górował nad okolicą, olbrzymi pośród otaczających go domów, niczym potężny galeon wśród rybackich łódeczek. Bezpieczeństwo i trwałość tak wielkiej budowli zapewnia system filarowo-żebrowy. Jak z olbrzymich drzew delikatne gałęzie, tak z gotyckich filarów wybiegają u szczytu ceglane lub kamienne łuki zwane żebrami, łączące się ze sobą po przekątnej. Każda czwórka filarów u góry powiązana jest więc na krzyż. Przestrzenie między żebrami sklepienia wypełniają wklęsłe trójkąty z cegły lub kamienia, tzw. wysklepki. O trwałości kościoła romańskiego decydowały masywne kamienne ściany, o sile gotyckiego kolosa - mocny szkielet złożony z filarów i żeber, łuki przyporowe i skarpy. A skoro ściany, kamienne lub ceglane, nie miały już tak wielkiego znaczenia konstrukcyjnego, skoro niczego nie dźwigały, a jedynie wzmacniały konstrukcję - można było przepruć je znacznie większymi oknami, a tym samym rozjaśnić wnętrze kościoła. Okna w grubym murze świątyni romańskiej były niewielkie, a od góry zamykał je łuk półkolisty. W gotyku zajmują one często całą niemal wysokość ściany, a u góry kończy je łuk ostry. Wspaniałą ozdobą okien gotyckiego kościoła były witraże, kompozycje z kolorowych szybek ułożone tak, że przedstawiały postacie świętych, a niekiedy nawet całe sceny z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu. RZEŹBA Do sztuki kościelnej powoli zaczęło przenikać życie codzienne. Prócz rzeźby kamiennej zaczyna rozwijać się bujnie rzeźba drewniana, malowana wielobarwnie (polichromowana). Są to pojedyncze figury, a także wielkie ołtarze wypełnione tłumami postaci np. ołtarz Wita Stwosza (ok. 1447-1533) w Kościele Mariackim w Krakowie. MALARSTWO Prócz obrazów nierozdzielnie związanych z ołtarzem, w okresie gotyku po raz pierwszy w dziejach rozpowszechnił się obraz niezależny, przeznaczony do umieszczania na ścianie kościoła. Obraz taki malowano nie na płótnie, jak to czyni się dzisiaj, lecz na desce (tzw. obraz tablicowy) farbami temperowymi, których barwniki rozprowadzane były na ogół białkiem kurzego jaja. Tematami obrazów gotyckich były nadal przede wszystkim sceny z Nowego Testamentu: życie Chrystusa, Marii, a także sceny z życia świętych i męczenników za wiarę. Zaczęły się jednak pojawiać także obrazy o tematyce całkiem świeckiej. Pierwszą cechą odróżniającą malarstwo gotyckie od romańskiego jest usiłowanie pokazania człowieka takim, jaki jest naprawdę.

Proszę czekać...